چرا زیارت؟

گاها پیش می آید که انسان مریض می شود و پزشک نسخه ای برای او می نویسد. او دارو را می خورد و بدون این که بداند این دارو از چه موادی تشکیل شده، سلامتی اش را به دست می آورد. ولی در مسائل معنوی این طور نیست. یعنی ما اگر بدانیم چرا زیارت می کنیم، حتما بهره و فیض بیشتری خواهیم برد و حتی در روایات می خوانیم چه بسا کسی که از شب تا صبح نماز مستحبی بخواند بی آنکه اسرار نماز را بداند و ثواب کمتری  ازکسی بگیرد که دو رکعت نماز با آگاهی بخواند.

 

حالا باید بررسی کنیم زیارت چه فایده ای دارد؟ چرا ما باید زیارت کنیم؟ باید گفت فایده ی زیارت دوسویه است. فایده ای که زیارت برای شخص زائر دارد و فایده ای که زیارت برای دین دارد(زیارت فایده ای برای خدا ندارد چون خداوند بزرگ بی نیاز از همه چیز است.زیارت برای دین فایده ها دارد.)

اول اینکه ما چه نیازی به زیارت داریم؟ در قرآن می خوانیم که «قل لا اسئلکم علیه اجرا الا الموده فی القربی»یعنی پیامبر بگو که من از شما پاداش و مزدی بخاطر سختی هایی که در راه دین کشیدم نمی خواهم بجز"ابراز محبت به اهل من" مردم مسلمانی که از نعمت دین برخوردارند باید بخاطر آن از پیامبر تشکر کنند.

حالا این سوال مطرح می شود که چگونه تشکر کنیم؟ با محبت به اهل بیت؟؟ خیر. ما باید با مودت اهل بیت تشکر کنیم. حالا فرق بین مودت و محبت چیست؟

مودت محبتی است که ابراز می شود. وقتی در خانه نشسته ام و امام رضا را دوست دارم این همان محبت است. مودت یعنی اینکه راه را طی کنم و به زیارت بیایم و بگویم دوستتان دارم. یعنی محبتم را فریاد بزنم. نمونه ی بارز مودت صلوات بر محمد و آل محمد است. همه ی اذکار را باید آرام نجوا کرد، بجز صلوات که باید فریاد زد. برای استغفار باید در دل شب در تاریکی اشک ریخت ولی برای امام حسین باید وسط خیابان اشک ریخت و حتی اگر اشک چشم نداریم خود را به تباکی بزنیم. در زیارت جامعه  کبیره می خوانیم «و لکم الموده واجبه» یعنی مودت شما بر ما واجب است. برخی فکر می کنند باید با ائمه مناجات کرد. البته آن هم بسیار خوب است  ولی باید محبت را همه بفهمند.امام خمینی(ره) می فرمودند:«اگر قرار بود هرکسی در خانه زیارت عاشورا را بخواند و صد لعن و صد سلام هم بفرستد دیگر مکتب عاشورا باقی نمی ماند.» امام(ره) بسیار بر دسته های عزاداری تاکید داشتند.مودت اهل بیت به قدری نیاز است که حتی در روایات آمده که جزء حقوق اهل بیت بر مومنان است.

بجز وظیفه ی ابراز محبت، زیارت تاثیر ژرفی در وجود زائر هم دارد.بدین صورت که ما در زیارت دنبال خدا می گردیم. دلیل آفرینش ما هم همین است که به سوی خدا برویم. امام آینه ی تمام نمای وجود خدا است و انسان کامل است.چیزی است که ما باید بشویم. باید توجه داشت که اصل جسم نیست. اصل روح و دل است.جسم امام هم بعد از خاکسپاری به عرش برده می شود و ماهم که برای این جسد چند کیلویی مان به زیارت نیامده ایم. برای روح و دلمان به زیارت آمده ایم در واقع زیارت برخورد دو روح است.یعنی امام به ما نظر واحاطه ی کامل دارد. امام واسطه ی فیض الهی است و خداوند فیض را به صورت مستقیم به انسان نمی رساند و اگر می خواهد به ما لطفی کند از طریق انسان کامل آن کار را انجام می دهد و امام می تواند ما را از ملک به ملکوت ببرد و ما را تا خود خداوند برساند. اما گاها ما به زیارت می رویم و هدف خلقت و هدف زیارت را گم می کنیم و مرتبا حاجت شخصی را می خواهیم. البته که آن ها هم بخشنده اند و حاجت ما را هم می دهند. حاجت خواستن هم چیز بدی نیست. ولی مثل این است که ما از دانشمند بزرگی بپرسیم 2+2 چقدر می شود. حتما جواب می دهد. اما حیف است و حالا که دانشمندی در دسترس است باید مسائل مهم تری را حل کرد.(حتی این مثال هم خیلی خوب نیست. چون جنس2+2 و علوم پیشرفته یکی است ولی جنس دنیا و خدا متفاوت است.)اگر فلسفه ی خلقت را گم بکنیم باعث می شود انسان در پست ترین چیزها غرق شود.

سوی دیگر زیارت ، فایده ی زیارت برای دین است.

در قرآن می خوانیم که«هل جزاء الاحسان الا الاحسان؟»یعنی آیا پاداش خوبی جز خوبی است؟؟ طبق این آیه اگر ما کار خوبی در دین کردیم باید خداوند پاداش خوبی مارا بدهد. علامه طباطبایی در تفسیر این آیه سوالی را مطرح می کنند که خوبی که من که موجودی پست و ریز هستم برای خدا  می کنم خوبی حقیقی است یا مجازی؟ یعنی آیا واقعا من به خدای بلند مرتبه خوبی می کنم؟ جواب می دهد که بله. این سخن حقیقی است.یعنی من وقتی مثلا کار نیکی انجام می دهم، با کارم تبلیغ دین را می کنم ودیگران از خداوند با خبر می شوند و خداوند دوست دارد که همه از او باخبر شوند. ما وقتی در زیارت نامه می خوانیم که ایها الامام الرئوف، امام رضا از ما تشکر می کند که او را امام رئوف خواندیم و امام رئوف را معرفی کردیم.معرفی کردیم که به رافت چه کسی دل بسته ایم. ابلیس و دشمنان دانه دانه ی زائران را می شمارند و اجتماع بزرگ زائرانی که ادعای دوستی دارند، زمینه های ظهور را فراهم می کند. تک تک زائران قدرت دین را بالا می برند. هر بار که به حرم می روم تجدید بیعت می کنم که یا امام رضا، من هستم. من با شما هستم.«معکم معکم لا مع عدوکم». زیارت یک تظاهرات سیاسی بزرگ است. زیارت حتی نیازی است که دین به ما دارد. ما باید به زیارت برویم و به دنیا بگوییم که ما هستیم و بدانیم که با آمدنمان خدمت بزرگی به دین کرده ایم.

 

در روایات آمده است. شخصی نزد امام رضا(ع) رسید. قرار بود از نزد ایشان برود. اما صبر کرد و نماز مغرب را هم پشت سر امام خواند. خواست برود امام گفتند بمان و با ما غذا بخور و بعد از شام خواست برود امام گفتند دیر وقت است. شب را با ما بمان. آن شخص هم با خوشحالی قبول کرد. امام رفتند تا بستر خواب را برایش بیاورند آن شخص گفت:«به من اجازه بدهید این کار را بکنم من نمی توانم بایستم تا امامم این کار را بکند»امام فرمودند:«نه، تو مهمانی، به مهمان باید خدمت کرد»

اگر روزی شما هم دعوت شدید و مهمان امام هستید مطمئن باشید که امام توجهات ویژه ای به شما دارند و به شما خدمت خواهند کرد.

پس قدر خودتان و لحظه های معنویتان را بدانید.

از سخنان حجه الاسلام پناهیان و حجه الاسلام نخاولی در فضیلت زیارت

پ.ن.تا ترمینالم رفتم و سوار اتوبوس مشهد نشدم.دیگه از این بی سعادتی بیشتر؟؟

اینم سخنرانی حاج آقا پناهیان.خلاصشو بالا اوردم.جلسه دومشو پیدا نکردم.ببخشید طولانی شد این پست.