می دانم که خیلی وقت است که در وبلاگم هیچ چیزی ننوشته ام. حتی لحظه ی اول رمز ورودم هم در خاطرم نبود. اما باورم نشد که آخرین مطلب برمی گردد به تیر نود و شش
وای خدای من... تیر نود و شش. آن روزها عجب روزهایی بود. تازه درسم را تمام کرده بودم و منتظر وروجک ناشناخته بودم.هر روز اتفاق جدید و غیر قابل منتظره ای می افتاد. پا به سرزمین عجایب گذاشته بودم. به یک باره شرایط هزار درجه تغیر کرده بود.
در خاطرات غرق شده ام...
وای خدای من... تیر نود و شش. آن روزها عجب روزهایی بود. تازه درسم را تمام کرده بودم و منتظر وروجک ناشناخته بودم.هر روز اتفاق جدید و غیر قابل منتظره ای می افتاد. پا به سرزمین عجایب گذاشته بودم. به یک باره شرایط هزار درجه تغیر کرده بود.
در خاطرات غرق شده ام...
از آن روز بارها و بارها خواستم بنویسم. خواستم پست بگذارم حتی خیلی هم نوشتم اما پست نشدند...
چند باری پست هایم را در پیج اینستا هم گذاشتم اما وبلاگ برای من مثل کتاب بود و اینستا مثل حل جدول. یا حتی پیدا کردن تفاوت دو تصویر در صفحه ی سرگرمی روزنامه!
پیج اینستا کنار رفت و باز هم به بلاگ برگشتم.
اما این بار متفاوت تر، مشتاق تر و نیازمندتر از گذشته! بزرگ ترین تفاوتم این است که مادر شده ام. دنیایم مادرانه است. مطالعاتم هر چند کم در مورد تربیت کودک است و شدیدا خودم را بیشتر از هرچیزی مادر میدانم و برای آن تلاش میکنم. اصلا دوست ندارم فکر کنم یک خانم خانه دار مثل خیلی از خانم ها هستم که هرروز از کارهای تکراری خسته اند و اصلا خوششان نمی آید شغلشان را خانه داری معرفی کنند.
آن ها از مستضعف ترین و مظلوم ترین اقشار جامعه اند.و من جزئی آن ها نیستم. ان شاالله
