فعلا

سلام بر خوانندگان عزیز

عذر بنده را بپذیرید. فعلا به دلیل شروع فصل امتحانات و جوگیری بنده، این وبلاگ تعطیل است.

باشد که موفق شویم.

با عرض پوزش

"اندر حکایت امیر و فوتبال" حذف شد.

از یک لاستیک و تخته شروع کن

اگر گاها سرسری تورقی در تاریخ کرده باشیم - چه برای عبرت و چه برای لذت – حتما بارها دیده ایم که مردم در زمانه های مختلف، از فرهنگ ها و بی فرهنگی های مختلف به مشکلات اقتصادی برخوردند و فکر نمی کنم تمدنی بدون مشکلات اقتصادی سرپا شده باشد. از قحطی های بزرگ و مرگ و میرهای عجیب و غریب بگیر تا سیاست های اقتصادی نادرست و دزدی ها و چپاول ها و غارت ها و اختلاس ها...

خواندن تاریخ خیلی خوب است. می گویند مردمی که تاریخ نمی خوانند محکوم به تکرار دوباره ی آن هستند. حداقل فایده ی اش اینست که بفهمیم مشکلات ما از کره ی مریخ نیامده؛ تا بوده مشکلات بوده است.  گرچه از بدی آن هم کم نمی کند. اما مردم در مقابل آنها چه کرده اند؟؟؟

 

داستانی است بی هیچ سند و مدرکی که برایتان نقل می کنم. می گویند بعد از جنگ جهانی و قضیه ی بمب اتم و ناکازاکی و هیروشیما و تسلیم ژاپن، مردم ژاپن به مشکلات بزرگی برخوردند. شهرها نابود شده بود. سامورایی ها عقب کشیده بودند. توقع ندارید که در آن روزگاران اقتصادشان مبتنی بر تولید هوندا و لکسوس باشد؟ در همان روزهای ناجور، مردم کفش برای پوشیدن نداشتند. ولی چه کردند؟؟ رفتند از تبریز یا شاید هم از کشور همسایه ی چشم بادامی کفش وارد کردند؟؟ نخیر خواهر/برادر من. یک تخته برداشتند. رویش یک لاستیک زدند و پوشیدند!! حتما بعد از اینکه کلاغه به خونه اش نرسیده نتیجه می گیریم که چقدر ساده زیستی و تولید داخل خوب است و بیاییم از این به بعد تخته به پا کنیم... نخیر عزیز دلم. مشکلی که خیلی از ماها در یک کشور رو به رشد در حال توسعه داریم و مردم تخته پوش جنگ زده ی تسلیم شده نداشتند، این بود که آنها خلاقیت داشتند و ما جایگزین برای خلاقیت، تجمل گرایی آورده ایم؛ صدا و سیمای آنتن بشقابی و غیر بشقابی هم تجمل گرایی به خوردمان داده اند. دوست داریم بجای فکر کردن و تولید کردن و خلاق بودن و دست به عمل شدن، حرف بزنیم و باکلاس باشیم و سیاست های اقتصادی مان را زیر سوال ببریم. خودمان چه کار کرده ایم که رهبر عزیزتر از جانمان سال را اقتصاد و فرهنگ با عزم ملی و مدیریت جهادی نام گذاشته اند؟؟ کاری به مدیریت ندارم اما خداوکیلی چقدر عزم ملی مان را جزم کرده ایم برای پیشرفت؟؟ پیشرفت که چیز عجیبی نیست؟؟ از یک تخته شروع می شود. از همین من و تو شروع می شود. و وای برما اگر بجای اینکه بخواهیم به تولید لکسوس برسیم، فقط مدل های جدیدش را از اینترنت سرچ کنیم و «اووووووه ماشینوووووو......»

پ.ن. طولانی:یکی از خوبی های اجباری نوشتن اینست که آدم مجبور می شود برود مطالعه کند و فکر کند و هردم بیل ننویسد.

مطلب بالا در شماره ی اخیر نشریه ی "اوج" (نشریه ی دوستان بسیجی) دانشگاه چاپ شده. مثل این که قرار است چند شماره ای را بنده درمورد "اقتصاد مقاومتی" بنویسم. واقعا آدم یک وبلاگ داشته باشد که خوانندگان با فهم و شعوری مثل تک تک شما (هیچ تعارفی در کار نیست) داشته باشد، بد عادت می شود و سخت است برای عام نوشتن. اما دوست دارم نقطه نظراتتان را (بی هیچ رودربایستی) بگویید. و چقدر از انتقادهایتان خوشحال خواهم شد....

وقتی من درس می خوانم:)

در این تصویر بنده میانترم سیگنال و سیستم با یکی از اساتید سختگیر دانشکده دارم:)

چیزهایی که قبل از امتحان فهمیدم:

تنهایی پر هیاهو بدک نبود... هی... اینقدرها که می گفتند خوشم نیامد.

آن یکی هم تمام نکردم. ولی کتاب خوبی به نظر می آید.

سیگنال ولی خوب بود!! (من یک دوستی دارم که همیشه دارند غر می زنند به جان امتحان و استاد و سختی رشته و این ها. من هم همیشه امتحانم را خوب دادم و آسان بوده و خوشحالم و بقیه را آرام می کنم. دقیقا من در اینجور مواقع می شوم10.75 او میشود 19.25!!!)

گلبرگ

به پیشنهاد (تو بخون زور) مادر عزیز نشستم گلبرگ دیدم. یک هفته کلا آقایون بودند و یک هفته کلا خانوم ها.

واقعا حالم بد شد. عه عه.... اینا یعنی مردم نسبتا مذهبی ما هستند؟؟؟ واقعا سطح تفکرشون این طوریه؟؟؟

اون هفته از آقایون پرسید زیبایی زن در حل مشکلات زندگی پس از ازدواج چقدر مهمه؟؟؟ ملت می گفتن 80 درصد 70 درصد و...

واقعا؟؟؟؟؟؟؟؟

یا این هفته ماشاالله همه ی خانوم های محجبه و باوقار توقع یک همسر تحصیل کرده با کار خوب و با پرستیژ اجتماعی و خونه و ماشین و پایان خدمت و... داشتن

این طوری حساب کنیم فک کنم داماد حداقل باید 40-50 سالی داشته باشه!

حتما بپرسن الگوی زندگیتون کیه هم میگن حضرت زهرا....

واقعا واقعا متاسفم......

من بلدم عاشق باشم

سرم را روی شیشه ی سرد مینی بوس می گذارم و تلق و تولوق مینی بوس خیلی ریتمیک توی سرم  می پیچد. فکر می کنم که هر تکانی مرا به خانه نزدیک می کند و چشم هایم پر از اشک  می شود. گاهی توی راه فقط گریه می کنم. 

از وقتی پدرم رفته است می بینم که چقدر بلدم عاشق باشم و مادرم عجب لیلی است...

امروز با همه ی پرمشغلگی ام فقط آمده ام چند ساعت با مادرم در یک اتاق نفس بکشم... و این احساس خوب را به دنیا عوض نمی کنم... 

پ.ن. مادرم دارد سرما می خورد. آخر ما بچه ها به چه دردی می خوریم؟؟ مادرمان یک عمر از زندگشان بخاطر ما زد و حالا ما نمی توانیم یک سرماخوردگیش را جبران کنیم....

حتما گوش بده

قسمت هشتم سلسله سخنرانی "خانواده ی متعالی" حاج آقای پناهیان از اوجب واجباته...

برا مجرد و متاهل...

حتما حتما حتما گوش بدید.... 

پ.ن. اصلا کلا حرفای حاج آقای پناهیان یه چیز دیگه ایه...

برایت....

مطهره ی عزیز که با نام کاربری "من" نظر می گذاری

بسیار می خواهم به وبلاگت سر بزنم و برای مطلب "سرطانم" نظر بگذارم... اما متاسفانه بلاگفا دستم را بسته است....

برایت آرزوی عاقبت بخیری دارم....

همین....

حرفهای بسیاری دارم اما در مقابل بزرگی تو سکوت می کنم......

و دوستت دارم....